ალოისის წარსული და თუმოროფობის მომავალი

და მერე მე დავბერდები, ანუ მოხდება ის, რაც 20, 30, 40 წლის წინ  მეგონა, რომ არასდროს მოხდებოდა, რადგან გაუგებარი, ბრიყვული შინაგანი რწმენით მწამდა, რომ 40 წელი და მარადისობა ერთი და იგივეა. და შემეცვლება მანერები, ხმა, კანი და როდესაც სარკეში უნებლიეთ ჩავიხედავ, ჩემი ძველებურად ახალგაზრდა და თავქარიანი სული ამ ახალ, დაჭმუჭნულ გარეკანში ჩასმულ არსებას უბრალოდ ვერ იცნობს.

და აღარავინ შემომხედავს ყურადღებიანი მზერით, რადგან ყურადღებიან მზერას ისეთს, რომელიც უყურებს და ხედავს, მხოლოდ ახალგაზრდები სჩუქნიან ერთმანეთს. და მე ეს მზერა დამაკლდება, დამაკლდება მოგზაურობა სხვის, მეორის უცხოს თვალებში, როდესაც დრო ჩერდება და მართლა ემსგავსება მარადიულობას. და გამიჩნდება უამრავი ახირება, ვიტყვი სასაცილო და ბებრულ რაღაცეებს და ჩემი გოგონა თავის მეგობრებს სევდიანი ღიმილით მოუყვება, როგორ შევიცვალე და მერე ამოოხვრით დასძენს: „ღმერთო, რა ულმობელია ცხოვრება, არადა, როგორი ჭკვიანი ქალი იყო“.

და მერე მე ძალიან, ძალიან ავად გავხდები, ისე ავად, რომ ყველა ჩემი სირცხვილი დამავიწყდება და უკვე ისე თავზარდამცემად შემეშინდება სიკვდილის, რომ ამ შიშზე ხმის ამოღებასაც ვეღარ გავბედავ. და გავუმართავ სამკვდრო-სასიცოცხლო ბრძოლას სიკვდილს და ისე ჩავებღაუჭები სიცოცხლეს, რომ ფრჩხილები დამტყდება და თითები დამისისხლიანდება, და ჩემი შვილები დაიღლებიან, და გაიფიქრებენ, „ღმერთო, ეს აღარ უნდა დასრულდეს?“, და მერე ამ ფიქრის შეეშინდებათ და უფრო სათუთად მომივლიან.

და უკვე ჩემი სიცოცხლისა და სნეულების მიწრულს ჩემი მანერები უცნაურად განატიფდება და დარბაისელი, ღირსეული ბანოვანის ქცევას დაემსგავსება და ეს ცვლილება ძალიან, ძალიან გააოცებთ იმათ, ვინც ადრე მიცნობდა. მე კი ვიჯდები ღირსეულად თავდაჭერილი და ნაზი, ქალური მოძრაობით გავისწორებ შუბლზე ჩამოვარდნილ თმას.

და მერე, ერთ მშვენიერ დღეს და ეს დღე მართლაც მშვენიერი იქნება, ხდომილებებისგან დაცლილი, მყუდრო, გამჭვირვალე და სუფთა დღე, მე დავიღლები და ავდგები და კედლისკენ გადავბრუნდები და მერე, როდესაც ჩემი შვილები ფრთხილი მოძრაობით ისევ ზურგზე დამაწვენენ, მე მექნება ყველაზე სევდიანი მზერა მთელს მსოფლიოში.

და მერე ცხელებიანს, მე სუნთქვა გამიჭირდება და ჩემი ტკვილიანი სახე და ეს გაძნელებული სუთქვა, მშობიარობის ჭინთვებს დაემსგავსება, ოღონდ პირიქით, სულ, სულ პირიქით.

და მერე მე მოვკვდები და ჩემი შვილები იფიქრებენ, რომ ძალიან იოლად გადაიტანეს ჩემი წასვლა, სანამ არ გავა დრო, რომელიც  არაფერს არ გააქარწყლებს და, უფრო მეტიც, საპირისპირო განცდას მოიტანს. და ისინი ჩემს სიკვდილში თავის მოკვდავობას გაეცნობიან და ამიტომ ვეღარასდროს მოინელებენ და აღარასდროს იქნებიან ისეთები, როგორებიც იყვნენ ოდესღაც.

და ისინი დამიმახსოვრებენ ძალიან ნათელს, ძალიან სუფთას, ძალიან მოწყალეს, ძალიან სათუთს, რადგან ყველაფერი წვრილმანი, შემთხვევითი და ცუდი დაავიწყდებათ და ეს დავიწყება იქნება ყველაზე სამართლიანი რამ, რაც კი ამქვეყნად ოდესმე მომხდარა.