მწვანეფოთლიანთოვლიანი ხე

იმის გამო, რომ მალე აცივდა, ფოთლებმა ხეებზე ვერც გაყვითლება მოასწრო და ვერც ჩამოცვენა. და აი, ჯერ კიდევ უხვად შეფოთლილ, მწვანე ხეზე თეთრი თოვლი იდო.

 -მთელი ცხოვრება აღიარებას დაეძებს საბრალო ადამიანი, აღიარებას, ანუ საპასუხო სიყვარულს. და შფოთავს და შფოთავს და იხატავს თვალებს და წერს რომანებს და იღებს ქრთამს და ეცემა ბრძოლის ველზე და ეჭიდება ძალაუფლებას და არიგებს მოწყალებას და სჯის სიკვდილით და ასაჩუქრებს და მთლიანად, ერთიანად, ანგარებიანადაა მიჯაჭვული სხვის, მეორის აღიარებაზე, ანუ საპასუხო სიყვარულზე.

მწვანეფოთლიანთოვლიანი ხე ფანჯარაში ისე იყო გაჭედილი, თითქოს მსხვილი ხედით აიღო ოპერატორმა. ბინა სავსე იყო თოვლიანი შუქით, მაგრამ თუმოროფობის კამერა ამ უცნაურ შუქს აყალბებდა, თან აყალბებდა ყველა რეჟიმში, ავტომატურშიც და არაავტომატურშიც.

 -და ეს მიჯაჭვულობა უცნაურად გსვრის, აგრაფინა, გესმის რას გეუბნები? არააკურატულია ეს მიჯაჭვულობა იმიტომ, რომ აღიარებას ითხოვს და საპასუხო მიჯაჭვულობას. შურიც რა არის, აგრაფინა? სხვების მიერ მოპოვებული აღიარების შურია. ფული, კარიერა და ეგეთები მხოლოდ ინსტრუმენტია და მეტი არც არაფერი. სამიზნე ყოველთვის ადამიანია, სხვა, მეორე ადამიანი და მისი აღიარება. მე რამდენი ტყავი გამოვიცვალე, ხომ იცი, ბარე 10-ჯერ გამოვიცვალე ტყავი, ხან ერთს ვირგებდი და ხან მეორეს. მძიმე დროა ახალგაზრდობა ანგარებიანი ძიებითა და მიჯაჭვულობით დასვრილი.

 აგრაფინა ვულფი ნისლიან სივრცეში გარბოდა, გარბოდა სირბილისთვის, დაღლისთვის. ისეთი ბურუსი იყო, არაფერი  ჩანდა. თან ისე სწრაფად გარბოდა, მაინც ვერაფერს დაინახავდა, მხოლოდ პერიფერიული მზერით დადღაბნილ ფერად ლაქებს. სირბილისგან გადახურებული,  გამკვრივებული,  ცივი ჰაერის ჭავლს მიაპობდა და დაღლილობა ნუგეშს მოაგონებდა.

 -სულ ვიცოდი, სულ, რომ სიბერე გამათავისუფლებდა და ცივი წყლით დამბანდა პირს. სუფთა სიბერე, როდესაც აღიარება აღარ გჭირდება და გულის გახეთქვამდე გეშინია, რომ ის, ოდესღაც ასე სასოწარკვეთამდე სასურველი მეორე, ზედმეტად მოგიახლოვდება, დისტანციას  შელახავს, შეხებით  დაგირღვევს ხელშეუხებელ ჰერმეტიზმსა და დაწმენდილობას. აი მხოლოდ ამის შემდეგ შეგიძლია უთანაგრძნო და პასუხს არ დაელოდო, გასცე და უკან აღარ მოიხედო, მოუსმინო და შენ თვითონ მოსმენა აღარ მოსთხოვო, უერთგულო და ღალატმა  გული არ გაგიტეხოს.

 ის, რაც აგრაფინას თავს ხდებოდა, სიტყვებით ვერ აღიწერებოდა - ამას მოძრავი სურათი სჭირდებოდა და მუსიკა. გრძელი, გრძელი სწრაფი მოძრაობა წინ, წინ და წინ. ხომ გიყვართ ასეთი კადრები? რაღაც რომ მიქრის უგრძელეს ეპიზოდში და მიქრის და მიქრის და მიქრის.

 -უიიი, ძლივს არ მივხვდი, რა მაკვირვებდა ამ დათოვლილ ხეში? ყინვამ ფოთლებს სიმწვანე დაუტოვა და შიშველი ტოტების მაგიერ, თოვლი მკვდარ, მაგრამ მწვანე ფოთლებზე დაფენილა - ეუბნებოდა თუმოროფობი აგრაფინას, რომელიც თითქოს აქვე იჯდა დაბალ, წითელ და მყუდრო სავარძელში.