თუმოროფობის წერილი მეგობარ ზურას

ასეთი დღეები კიდევ მექნება? გარეთ ცივა, ნისლია, ნესტია, შიშველი ხეებია, სველი ასფალტის სუნია, დილიდანვე ღამეა. სტუმრად ვართ, ძველი ბინაა, ძველი ბინადრებით და ათწლეულობით ნაგროვი მილიონი ნივთით. ოთახში თბილა და სიმშრალის არომატი დგას.
სინათლე ანთია. ჩაიზე მიგვიწვიეს. დიდი, მრგვალი მაგიდა - ძველ, შუშის ლარნაკებში ქარვისფერი მურაბა, შინდისფერი მურაბა, შავი მურაბა, კექსი.
ჩაის ვსვამთ და ვსაუბრობთ, ერთმანეთს თვალებში ვუყურებთ. აქ დედას წამოვყევი. მისი მეგობრები გვერდზე მისხედან და მესმის მათი სამოსის სუნი: შალის სუნი, ბუკლეს სუნი, ტვიდის სუნი. მსუბუქად ხუმრობენ, იცინიან. მეზობლის ბინიდან ფორტეპიანოს ხმა ისმის - ვიღაც მუსიკაში მეცადინეობს, იმეორებს და იმეორებს დაკრულს.
არა, ასეთი დღეები აღარ მექნება იმიტომ, რომ ყნოსვა დამიჩლუნგდა და ვეღარც სველი ასფალტის არომატს შევიგრძნობ, ვეღარც ტვიდის, ვეღარც შალის.
არა, ასეთი დღეები აღარ მექნება იმიტომ, რომ თვალსაწიერი დამივიწროვდა და ლარნაკებში ჩასხმული მურაბების ფერს ერთმანეთისგან ვეღარ გავარჩევ.
არა, ასეთი დღეები აღარ მექნება იმიტომ, რომ სმენა დამისუსტდა და მეზობლის დაკრულს ვეღარ შევისმენ
სამაგიეროდ თვალნათლივ დავინახავ როგორ ჰკიდია თითოეული ჩემი თანამესუფრე წვრიიილ, ძალიან წვრიიილ ძაფზე და იმასაც შევამჩნევ, რომ ზოგიერთის ძაფმა უკვე გაწყვეტა დაიწყო.
არა, ასეთი დღეები აღარ მექნება, ცხადია, აღარ მექნება.