მონატრება

თუმოროფობს ალოისი მოენატრა და მოენატრა აგრაფინაც. ისე მოენატრა, რომ დაღლა გადაწყვიტა. მაგრამ დაღლას სათანადო გარემო სჭირდებოდა - დიდი ქარი და კოკისპირული წვიმა. დიდი ქარი თუმოროფობს გულს გაუგრილებდა და რიგიანად მიუსუფთავ-მოუსუფთავებდა, წვიმა თუმოროფობს თვალებს დაბანდა და ფოკუსს გაუსწორებდა.

და დაელოდა თუმოროფობი სავსე მთვარეს, რადგან აგრაფინასა და ალოისის მონატრებასთან  ბრძოლა, ცხადია, მხოლოდ სავსე მთვარით განათებულ, გვიანი შემოდგომის ღამეშია შესაძლებელი. ჰოდა, როდესაც დადგა გვიანი შემოდგომის სავსემთვარიანი, ქარიანწვიმიანი ღამე, თუმოროფობი ფართო შავ მოსასხამში გაეხვია, ლოჯიის ფანჯრის რაფაზე ახტა, ერთი ამოისუნთქა და ღამეში ისკუპა.

თუმოროფობი მიდიოდა და მიდიოდა. წვიმა სახეში სცემდა, ულმობლად სცემდა. ქარმაც სასტიკი ომი გაუმართა, მთელი ძალით ებრძოდა, ნაბიჯს არ ადგმევინებდა, სიარულს არ ანებებდა, მაგრამ თუმოროფობი მიდიოდა და მიდიოდა, რადგან მონატრებას მარტო ისეთი დაღლა აცხრობს, რომელიც დასვენებას შვებასავით გჩუქნის, გაგარინდებს და გაგაყუჩებს.

მერე, მოგვიანებით, თუმოროფობი ვეღარ იხსენებდა, როგორ აღმოჩნდა დიდი დიღმიდან, საკუთარი კორპუსის ლოჯიიდან ნაშუაღამევს გადამხტარი, გამთენიისას დიდი, ძალიან დიდი ზღვის ნაპირას. უკაცრიელი სანაპირო, ჩამცხრალი ავდარი და დაქანცული, ჩაშოშმინებული, თვალდაბანილი და გულდაწმენდილი თუმოროფობი. მთვარე აღარ ჩანდა, აღარც წვიმდა, აღარც ქარი ქროდა და იდგა მშვიდი, ადრიანი ნათელი. შშშშშშ, შშშშშშშშ - ოდნავ ღელავდა  ნაწვიმარი, ცოტა მოღუშული, ნაცრისფერი და ამიტომ კიდევ უფრო ლამაზი ზღვა. და უცებ თუმოროფობმა, ასე ორასიოდე წყრთის მოშორებით, მიწაზე ნაკვერცხლები დაინახა, ხოლო ზედ თევზი და პური.