უიიმეე, დაბრუნებულა

თუმოროფობს მკვეთრად გაეღვიძა მარადისობის განცდისგან. გულს ბაგა-ბუგი გაჰქონდა. მარადისობა მის პაწაწინა საძინებელში კუთხეში იდგა, უფრო სწორედ, კუთხეში  იდგა, მაგრამ ამავე დროს ყველგან იყო განფენილი და თუმოროფობს ჩუმად შეჰყურებდა ისე, როგორც ეს მარადისობას ეკადრება.

„დაბრუნდა“, იფიქრა თუმოროფობმა „ღმერთო, რა მოულოდნელად დაბრუნდა“

და თუმოროფობი მიხვდა, რომ არყოფნას ვერ ეღირსება და ამ მიხვედრილობის ძალიან, ძალიან შეეშინდა. მაგრამ საქმე ის იყო, რომ  ეს შიში რაღაცნაირად და რატომღაც ძალიან მოსწონდა. ამიტომ  გადაწყვიტა, ყველაფერი ეღონა იმისთვის, რომ მარადისობა მისი პაააწაწინა საძინებლიდან აღარასოდეს გასულიყო,  გადაწყვიტა, ასე დაეტოვებინა, კუთხეში მდგომი, მაგრამ ამავე დროს  ყველგან განფენილი.

„მთავარია, აღარსად წავიდეს და აღარაფერმა დააფრთხოს“, ფიქრობდა თუმოროფობი. „ეს უნდა მოვახერხო როგორმე, უნდა მოვახერხო, რომ აღარსად წავიდეს და  აღარაფერმა დააფრთხოს“.