სტოპკადრი

-გარდაცვალების დღეს გილოცავ, ალოის.
-და მაინცდამაინც დღეს რატომ მილოცავ?
-არა, იცი, რას გილოცავ? ახალი თარიღი გაჩნდა შენს ცხოვრებაში.
-და ჩემი ცხოვრება რა შუაშია, რო?
-ნუ ჩემს ცხოვრებაში. წინათ 4 დეკემბერს ვაბშე ვერ ვამჩნევდი, ახლა სანამ მოვკვდები, 4 დეკემბერი უნდა აღვნიშნო ხოლმე
- ჰოოო...
სიჩუმე სრული. მერე თუმოროფობი ისევ იწყებს:
-ისადა, იცი რა უნდა მეკითხა?
-აბა რა ვიცი.
-ახლა, სადაც შენ ხარ, იქ ხომ დრო არ არის, არა? მარადისობაა...
--მერე?
-მერე, ე.ი. მანდ არაფერი არ ხდება, ხო? ნებისმიერ მოძრაობას ან ქმედებას ხომ დრო სჭირდება, ანუ დროში ხდება... ნებისმიერი მოძრაობა ხომ იწყება, მიმდინარეობს და სრულდება, არა?
-მერე?
-ჰოდა, მარადისობაში როგორღა უნდა იმოძრაო? ანუ, მისმინე, მანდ ერთი უსასრულო სტოპკადრია?
-რა ყბედი ხარ, თუმოროფობ - საშინელი...
-მითხარი, რა მოგივა.
-აბა როგორ გითხრა, იმისთვის, რომ რაღაც გითხრა, თქმა უნდა დავიწყო, გავაგრძელო და დავასრულო, ანუ დროში ვიმოძრაო, მე კიდევ დრო აღარ მაქვს ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით. დრო ცოტა იყო და გათავდა.