ყოველდღიურობაზე მონადირე თუმოროფობს ამ ნადირობამ სიქა გააძრო. ვერაფრით ვეღარ მოიხელთა ვერც ზაფხულის შუადღე, ვერც ზამთრის მყუდრო საღამოები, ვერც გაზაფხულის სიხარულიანი გაღვიძებები, ვერც შაბათ-კვირის ხმაურები. ყველაფერი ბეწვზე ეკიდა, წვრიიილლლ, წვრიიილ ბეწვზე - თითოეული ბუჩქი და კატა, ყოველი ადამიანი და არადამიანი, ყოველი კაცი და არაკაცი.
დარწმუნებული იყო, მისთვის ჩვეული უცნაური დარწმუნებით, რომ ყველაფერი აუცილებლად დაბრუნდებოდა: დიდი ოჯახური სადილები ბავშვობიდან, აივანზე, სიცხეში გატარებული დღეები და მზის სუნით გაჟღენთილი რკინის მოაჯირები, ყმაწვილქალური ფორიაქი გულ-მკერდის მიდამოებში, გახამებული, გაუთოებული ფორმის სუნი და სკოლის სიძულვილი ზამთრის მოქუფრულ დილებში... მაგრამ ახლა თვალნათლივ ხედავდა როგორ წყდებოდა ბეწვი, რომელზეც ეკიდა და ამ „სანახაობას“ თვალს ვერაფრით აცილებდა.
http://www.youtube.com/watch?v=SCR6T7vhOas&feature=related
ReplyDeleteმინდოდა გაგრძელებულიყო :)
ReplyDeleteშემზარავი სანახაობით მონუსხვა მხოლოდ ვის შეუძლია, დავო? შენ ხომ იცი? ბავშვებს... საოცრად გულწრფელ და წესიერ ბავშვებს...
ReplyDeleteსამყაროში მარად მოფორიაქე ადამიანი არ იცვლება, ქალბატონო ნანა, ყოველთვის ბეწვზე ეკიდა,ასე იქნება უზენაეს ნებამდე....
ReplyDeleteბეწვზე ჰკიდია.... და რა ძლიერია ზოგჯერ ეს ბეწვი, ყველაზე მსხვილ ჯაჭვს სჯობნის, რადგან წარსულის საოცარი სურათები..ესაა ის, რისთვისაც თითქოს ცხოვრობ, ანუ ელი და რომ გაივლის, წინ რომ გგონია და უკანაა უკვე და ამით ძვირფასია...... მათე-მაიკო.
ReplyDelete