***

მარშრუტკაში ოცი მომაკვდავი იჯდა და  ათიც ფეხზე იდგა -პიკის საათი იყო. ყველას და ყველაფერს ასდიოდა სიღარიბის სუნი, რომელიც შემდეგი  კომპონენტებისგან შედგებოდა:

ა)იაფფასიანი ცხიმის სუნი
ბ) დაუბანელი სხეულების სუნი
გ) გაურეცხავი სამოსის სუნი. სწორედ სამოსი წარმოადგენდა იაფფასიანი ცხიმის სუნის ძირითად წყაროს.
მომაკვდავებმა არ იცოდნენ, რომ მომაკვდავები იყვნენ, ან იცოდნენ და არ უნდოდათ რომ სცოდნოდათ. ქუჩაც მომაკვდავებით იყო სავსე და ყველა მომაკვდავი სადღაც მიიჩქაროდა.
-რატომ ვერიდებით გლოვას, რატომ გადავეჩვიეთ, რატომ გავურბივართ, რატომ აღარ ვატარებთ შავებს, რატომ გადავწყვიტეთ, რომ ყოველთვის კარგად უნდა ვიყოთ, ოპტმისტურად და რატომ გვგონია, რომ სიმძიმეებზე ლაპარაკი უხერხულია? - ეკითხებოდა მომაკვდავების მარშრუტკით შინ დაბრუნებული მომაკვდავი თუმოროფობი აგრაფინას, რომელიც სამზარეულოში იჯდა და ლიმონიან ჩაის სვამდა ისე, თითქოს სულაც არ იყო მომაკვდავი.
-თუმოროფობ, რა დებილობებს კითხულობ? არასასიამოვნოა და იმიტომ.
-მე კი მგონია, იმიტომ ვართ ცუდად, რომ ასე ისტერიულად ვცდილობთ კარგად ყოფნას.
ალოისს, რომელიც სიკვდილს ისევე სკრუპულოზურად ეკიდებოდა, როგორც ყველაფერს, ეძინა.
-რა ძველებური სიდინჯით მიდის აქედან, აუჩქარებლად, დაგემოვნებით, არა აგრაფინ? - იკითხა ალოისის ოთახიდან გამოსულმა თუმოროფობმა.