დასაწყისები

-ოთხი ბიჭი, ოთხი ბრწყინვალე 19 წლის ბიჭი, აგრაფინ!
-მერე?
-არა არაფერი. სულ დასაწისში არიან, ხომ გესმის: ლამაზები, ჭკვიანები, კეთილები და სულ დასაწყისში არიან, დასაწყისის სისუფთავით სუფთები, დასაწყისის არცოდნით დაცულები.

-რისი თქმა გინდა, თუმოროფობ, გამაგებინე.
-არ ვიცი, მეტირებოდა, რომ ვუყურებდი. რა სევდიანია დასაწყისები და იცი, რატომაა სევდიანი?იმიტომ, რომ გაგრძელება ექნება ამბავს, გაგრძელებული ამბავი კი კარგად არასდროს მთავრდება.
-აბა, ვერ გავიგე დასაწყისშივე დავიხოცოთ?
-არა, არა, დახოცვაც ამბის გაგრძელებაა. სისულელეს ვბოდავ, გამეშვი. უბრალოდ ამ ოთხ ბრწყინვალე ბიჭს ვუყურებდი და „გაგრძელებულ ამბავს“ ვხედავდი, თითქოს ფილმი გადავახვიე და პირდაპირ ფინალს შევხედე. ერთი სიკვდილამდე დაღლილი იყო, ერთი -გაავებული, ერთი - შელახული, ერთი - დაჩაგრული. და არავინ არ იყო ბედნიერი იმიტომ, რომ ბოლოს ბედნიერება შეუძლებელია. მესევდიანება ყველაფერი, აგრაფინ!
-იმიტომ, რომ არასდროს არ გადაქცეულხარ, ტყეში არ გაჭრილხარ, სავსე მთვარეზე არ გიყმუვლია, არ გინადირია, ზიხარ და ზიხარ ამ კომპიუტერთან, ყოველდღიურობის მოხელთებას ცდილობ და ვერ იხელთებ. ვერც მოიხელთებ, გაიგე - ყოველდღიურობა ბავშვების პრივილეგიაა და მაქციების! შეეჩვიე მძიმე ლოდებს გულში და ისე იარე.
-მართალი ხარ, როგორ დავუშვი ამბის გაგრძელება? დასაწყისზე რატომ არ გავჩერდი, რატომ არ გავიჭედე დროის კონტინუუმში, პაუზას რატომ არ დავაჭირე?

თბილი დეკემბრები, თბილი დეკემბრები, მზიანი ახალი წლები და შობები.