თუმოროფობი და არავინ

თუმოროფობი და მისი საუკეთესო მეგობარი, არავინ არასდროს ლაპარაკობდნენ და სიჩუმით იბანებოდნენ. ისხდნენ უფსკრულის პირას, პირდაპირ მიწაზე, მხარდამხარ, იდაყვებით მუხლებს ეყრდნობოდნენ, სახით - ხელისგულებს, მუდმივად ბობოქარი მლაშე ზღვის მლაშე ტალღების მლაშე წვეთებს სახეებს აგებებდნენ და მდუმარებდნენ.

დიდ ავდარში სამზარეულოში გადადიოდნენ, ფანჯრის რაფასთან მხარდამხარ სხდებოდნენ, იდაყვებს რაფას აყრდნობდნენ, სახეებს - ხელისგულებს და მდუმარებდნენ. გარეთ თენდებოდა და ღამდებოდა და დარი ავდრით იცვლებოდა, მაგრამ გარშემო არ ისმოდა არც ერთი სიტყვა, არამედ წვიმის შხაპუნი, ქარის შრიალი, თოვლის სიჩუმე და ზღვის ფორიაქი. და იმის გამო, რომ გარშემო არც ერთი სიტყვა არ ისმოდა და ჰერმეტიზმი იყო სრული, თუმოროფობი და არავინ თავს იმდენად მშვიდად გრძნობდნენ, რომ ამ სიმშვიდეზეც აღარ სურდათ ლაპარაკი.